Μας παρακολουθούν: Μια συνάντηση κάτω από το φως του φεγγαριού

 

Όνειρο που συνέβη τη νύχτα 12/01/2025 προς 13/01/2025

Τίτλος: Μας παρακολουθούν

Περπατούσα με έναν συνάδελφο στο γραφείο αναζητώντας ένα εργαλείο για να αντικαταστήσω ένα που δεν είχε πια. Ήταν αργά και η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει με μια πανσέληνο να φωτίζει τον ουρανό. Η διαύγειά του αντανακλούσε τα σύννεφα και ένας παράξενος ήχος βουητό προερχόταν από το φεγγάρι. Αυτός ο ήχος ήταν τόσο έντονος που φαινόταν να ασκεί ένα σωματικό βάρος στους ώμους και τα κεφάλια μας. Ήταν σαν να κουβαλούσαμε κάτι αόρατο, κάτι ακατανόητο. Πώς ήταν δυνατόν ένας ήχος που προέρχεται από το φεγγάρι να έχει βάρος;

Καθώς προχωρούσαμε, αποφεύγαμε να βρεθούμε κάτω από το άμεσο φως του φεγγαριού. Βλέποντας την αντανάκλαση ενέτεινε αυτό το βαρύ, παράξενο και άβολο συναίσθημα. Ξαφνικά, παρατήρησα ότι τα σύννεφα είχαν αλλάξει. Δεν ήταν πλέον τυχαία, αλλά φαίνονταν οργανωμένα, με καθορισμένα μοτίβα. Αν έπρεπε να τα περιγράψω, ήταν παρόμοια με τα σχέδια που σχηματίζονται σε κρυστάλλους νερού σε λείες επιφάνειες.

Τελικά φτάσαμε στο γραφείο, αλλά δεν βρήκαμε αυτό που χρειαζόμασταν. Η προσοχή μου ήταν ακόμα στραμμένη στα σύννεφα. Είχαν αλλάξει ξανά. Αυτή τη φορά σχημάτισαν χάρτες του κόσμου, αν και διαφορετικοί από αυτόν που γνωρίζουμε σήμερα. Υπήρχαν νέα εδάφη και γιγάντια νησιά στη μέση του Ινδικού και του Ειρηνικού ωκεανού. Το πρώτο μου ένστικτο ήταν να τραβήξω μια φωτογραφία για να απαθανατίσω αυτό το όραμα, αλλά ο φακός της μηχανής μου ήταν βρώμικος. Καθώς το καθάρισα βιαστικά, τα σύννεφα, σαν να ήξεραν τι προσπαθούσα να κάνω, άρχισαν να σβήνουν, σβήνοντας κάθε ίχνος αυτού του χάρτη.

Στην προσπάθειά μου να φωτογραφίσω κάτι πριν εξαφανιστεί, εμφανίστηκε μπροστά μου μια αιωρούμενη φιγούρα, γυναίκα, αλλά όχι εντελώς ανθρώπινη. Ήταν μια οντότητα φωτός, ανδρόγυνη στην όψη, με χαρακτηριστικά που θύμιζαν ανδροειδές. Παρά την ουράνια φύση του, ένιωθα ότι προερχόταν από το φεγγάρι, σαν να το είχε οδηγήσει η περιέργειά του να με παρατηρήσει.

Την χαιρέτησα και τη ρώτησα ευθέως: «Τον έχεις δει; Έχετε δει το νούμερο 1;» δείχνοντας τον ουρανό, αναφερόμενος στον Θεό, τον Δημιουργό. Εκείνη ήρεμα απάντησε: «Όχι, αλλά έχω δει τον αριθμό 2». Η περιέργειά μου μεγάλωσε και τη ρώτησα πώς ήταν. Εκείνη απάντησε: «Είναι γυναίκα». Απάντησα, κάπως μπερδεμένος, «Πώς είναι δυνατόν; Θα έπρεπε να είναι ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού». Με κοίταξε ταπεινά, αφήνοντάς με να συνεχίσω.

Της είπα για ένα προηγούμενο όνειρο στο οποίο είδα τον Ιησού και πώς, σε μια προσευχή, είχα ζητήσει να μπορέσω να τον δω να περπατά στη Γη την εποχή του. Το πρόσωπό της αντικατόπτριζε την περιέργεια απέναντί ​​μου, σαν αυτό που της έλεγα να κέντρισε το ενδιαφέρον. Πριν εξαφανιστεί, είπε: «Όλοι παρακολουθούμε και ακούμε τα πάντα».

Και μετά εξαφανίστηκε, αφήνοντάς με μόνη. Ο βαρύς ήχος που έβγαινε από το φεγγάρι σταμάτησε και μια μόνο φράση έμεινε στο μυαλό μου: «Μας παρακολουθούν».

#ονειρο #ονειρα